یک کارآفرین خلاق در مشهد با احیای هنر گیوه‌بافی، نه‌تنها این صنعت کهن را زنده نگه داشته، بلکه با تولید ماهانه ده‌ها جفت گیوه دست‌دوز، درآمدی قابل‌توجه ایجاد کرده است. او در گفت‌وگو با رسانه‌ها از چالش‌های این حرفه، از جمله کمبود نیروی جوان و نبود حمایت‌های دولتی سخن گفت و تأکید کرد که گیوه‌بافی تنها یک شغل نیست، بلکه بخشی از هویت فرهنگی ایران است که نیاز به توجه بیشتر دارد.
کارآفرین گیوه‌باف مشهدی در گفت‌وگو با سایت خبری ما مردم از رونق دوباره این صنعت کهن سخن گفت و با اشاره به سابقه هزارساله گیوه‌بافی در ایران، تأکید کرد که این هنر در گذشته نه‌چندان دور، جایگاه ویژه‌ای در زندگی روزمره مردم داشته است. به گفته وی، حتی امروز نیز برخی از قدیمی‌ها ترجیح می‌دهند به جای کفش‌های مدرن، از گیوه استفاده کنند، چرا که دوام و راحتی آن را بی‌نظیر می‌دانند.
این کارآفرین با بیان اینکه گیوه‌بافی هنری زمان‌بر است، توضیح داد که تولید هر جفت گیوه دست‌ساز، بسته به طرح و کیفیت، بین یک تا دو روز طول می‌کشد. قیمت هر جفت نیز از یک و نیم میلیون تومان شروع می‌شود و بسته به جزئیات کار، حتی به چهار میلیون تومان نیز می‌رسد. وی افزود: «اکثر مشتریان ما افرادی هستند که به دنبال کفشی راحت و سنتی می‌گردند و حاضرند برای آن هزینه کنند.»
با وجود تقاضای موجود، این حرفه با چالش کمبود نیروی جوان روبه‌رو است. وی اظهار کرد که بیشتر بافندگانش از پیشکسوتان این هنر هستند و در بهترین حالت، یک بافنده می‌تواند در دو هفته، حدود ده جفت گیوه تولید کند. با این حال، او امیدوار است با جذب جوانان علاقه‌مند، این صنعت احیا شود.
درآمد ماهیانه این کارگاه بسته به میزان فروش، بین پانزده تا بیست میلیون تومان متغیر است. با این وجود، این کارآفرین از نبود حمایت‌های دولتی گله کرد و گفت: «متأسفانه بیمه و تسهیلات خاصی برای ما در نظر گرفته نشده است. حتی وقتی برای دریافت وام اقدام کردیم، با مشکلات اداری زیادی مواجه شدیم.»
وی در ادامه به مزایای گیوه نسبت به کفش‌های صنعتی اشاره کرد و گفت: «بسیاری از مشتریان ما به‌ویژه افراد مسن، معتقدند گیوه از دردهای کمر و پا جلوگیری می‌کند. حتی یک گردشگر فرانسوی پس از استفاده از گیوه‌های ما، تأثیر شگفت‌انگیز آن را تأیید کرد.»
با این حال، بازاریابی و فروش محصولات یکی از دغدغه‌های اصلی این کارگاه است. او توضیح داد: «بازار فروش ثابتی نداریم و بیشتر سفارشات به صورت موردی است. حتی اگر سرمایه بیشتری داشتیم، می‌توانستیم تولید را افزایش دهیم و بازارهای جدیدی مانند صادرات را هدف بگیریم.»
این کارآفرین از استقبال برخی شرکت‌ها از تولید گیوه به روش صنعتی انتقاد کرد و گفت: «گیوه سنتی اصالت و کیفیت خاص خود را دارد. بسیاری از مشتریان به دنبال همان حس و حال قدیمی هستند و تولید انبوه نمی‌تواند جایگزین هنر دست بافندگان شود.»
وی از مسئولان خواست تا با حمایت از این صنعت، زمینه آموزش و اشتغال جوانان را فراهم کنند. او پیشنهاد داد: «اگر تسهیلات کم‌بهره و دوره‌های آموزشی در اختیار علاقه‌مندان قرار گیرد، می‌توان این هنر را زنده نگه داشت.»
به گفته او، میراث فرهنگی نیز می‌تواند با معرفی گیوه‌بافی به عنوان یک صنعت گردشگری، به رونق آن کمک کند. «متأسفانه تاکنون اقدام عملی‌ای در این زمینه انجام نشده است، در حالی که این هنر می‌تواند به جاذبه‌ای برای گردشگران خارجی تبدیل شود.»
با وجود تمام چالش‌ها، این کارآفرین به آینده گیوه‌بافی امیدوار است و معتقد است اگر مردم ارزش این محصول را بدانند، می‌تواند جای خود را در بازار حفظ کند. او گفت: «گیوه فقط یک کفش نیست، بخشی از تاریخ و فرهنگ ماست و نابودی آن به معنای از دست دادن یک میراث ارزشمند است.»
