فاطمه فردوسی، فعال پرتلاش حوزه آسیب‌های اجتماعی، با تمرکز بر راه‌حل‌های پایدار مانند اشتغال‌زایی و آموزش به نیازمندان، سال‌هاست در استان اصفهان فعالیت می‌کند. او با اجرای طرح‌های نوآورانه نظیر آموزش تولید کلاه‌گیس به بیماران سرطانی و زنان محروم، نه‌تنها به معیشت افراد کمک می‌کند، بلکه بر تقویت عزت‌نفس و خودکفایی آن‌ها تأکید دارد. وی با نقد کمک‌های مقطعی و بی‌برنامه، خواستار مداخلات تخصصی و مشارکت جامعه برای کاهش ریشه‌ای آسیب‌های اجتماعی است.
فاطمه فردوسی، فعال شناخته‌شده در حوزه آسیب‌های اجتماعی، در گفت‌وگو با سایت خبری ما مردم به تشریح فعالیت‌های خود پرداخت.
وی با اشاره به گستردگی مشکلات اجتماعی، گفت: شما ببینید در چه حیطه‌ای کار می‌کنم! از طلاق و کودکان بی‌سرپرست تا معضلات تحصیلی و بیماری‌های صعب‌العلاج؛ هرکس نیازمند باشد به من معرفی می‌شود. وی تأکید کرد که بدون چشمداشت مالی به یاری محرومان می‌شتابد.
خانم فردوسی با بیان اینکه صرف کمک مالی را راه‌حل نمی‌داند، توضیح داد: ما فقط پول نمی‌دهیم، بلکه برای حل ریشه‌ای مشکلات برنامه داریم. وی به طرح‌های آموزشی و اشتغال‌زایی اشاره کرد که با هدف خودکفایی نیازمندان اجرا می‌شوند. یکی از این طرح‌ها، آموزش تولید کلاه‌گیس به بیماران سرطانی و زنان بی‌بضاعت بود که با همکاری دو موسسه به مرحله اجرا رسید.
این فعال اجتماعی درباره مدل کاری خود گفت: ما حلقه واسط بین آموزش‌دهندگان و نیازمندان هستیم. افراد تحت پوشش، مهارت می‌آموزند، تولید می‌کنند و از طریق فروش محصولات درآمد کسب می‌کنند. به گفته وی، این روش نه‌تنها معیشت افراد را تأمین می‌کند، بلکه عزت‌نفس آن‌ها را نیز تقویت می‌کند.
با شیوع کرونا، فعالیت‌های خانم فردوسی به فضای مجازی کشیده شد. وی روزانه فرصت‌های شغلی را در گروه‌های مجازی منتشر می‌کند تا بیکاران بتوانند از آن‌ها استفاده کنند. هدف ما این است که مردم به جای منتظر کمک ماندن، به همدیگر کمک کنند. این رویکرد مشارکتی مورد استقبال زیادی قرار گرفته است.
وی در ادامه به همکاری با سایر فعالان اجتماعی در استان اصفهان اشاره کرد، اما با انتقاد از برخی نهادها گفت: متأسفانه گاهی افراد بی‌صلاحیت وارد کار می‌شوند و با تفکرات کلیشه‌ای به جامعه آسیب می‌زنند. وی خواستار نظارت بیشتر بر عملکرد سازمان‌های مردمی شد تا از بروز آسیب‌های جدید جلوگیری شود.
خانم فردوسی با اشاره به خطر ترویج «تکدی‌گری» تحت عنوان کمک‌رسانی، هشدار داد: اگر کمک‌ها بدون برنامه باشد، فقط مشکلات را تشدید می‌کند. به گفته وی، حمایت‌های بی‌ضابطه نه‌تنها جامعه را درمانده می‌کند، بلکه انگیزه کار و تلاش را نیز از بین می‌برد.
این مددکار اجتماعی از عدم گسترش فعالیت‌هایش به خارج از استان اصفهان ابراز تأسف کرد، اما گفت: ترجیح می‌دهم در منطقه خودم با کیفیت کار کنم تا اینکه بدون برنامه به سایر استان‌ها بروم. وی ابراز امیدواری کرد که با جذب حامیان بیشتر، دایره کمک‌رسانی خود را گسترش دهد.
خانم فردوسی در پایان بر لزوم «شناخت حلقه‌های مفقوده» در حوزه آسیب‌های اجتماعی تأکید کرد و گفت: جوانان باید بیشتر وارد این عرصه شوند، اما با آگاهی و تخصص. وی از مسئولان خواست تا از نیروهای مجرب در حوزه مددکاری استفاده کنند تا شاهد کاهش معضلات اجتماعی باشیم.
وی در پاسخ به سوالی درباره آینده فعالیت‌هایش گفت: آرزوی من این است که هیچ خانواده‌ای درگیر فقر و آسیب نباشد، اما تا آن روز هرچه بتوانم تلاش خواهم کرد. وی از مردم خواست به جای کمک‌های مقطعی، به آموزش و اشتغال‌زایی پایدار فکر کنند.
فاطمه فردوسی با قدردانی از همراهی داوطلبان و خیران، گفت: ما تنها نیستیم؛ بسیاری از مردم دل‌سوز جامعه هستند و این امید را زنده نگه می‌دارد. وی تأکید کرد که با وجود تمام چالش‌ها، به مسیر خود ادامه خواهد داد تا گامی مؤثر در کاهش آلام اجتماعی بردارد.
