در سال ۱۳۹۸، در شهر قزوین، خانمی با قلبی سرشار از مهر و احساس مسئولیتی اجتماعی، تصمیمی بزرگ گرفت. خانم شاهین‌نیا، که همواره به کارهای خیر عشق می‌ورزید، در منزل شخصی خود پایه‌های یک حرکت خانوادگی را بنا نهاد. هدف او ساده و در عین حال عمیق بود: استفاده از ظرفیت خویشاوندان، دوستان و آشنایان برای خدمت‌رسانی بی‌واسطه به نیازمندان محله. این جرقه اولیه، نه از سر اجبار، بلکه از درک عمیق نیاز جامعه سرچشمه گرفت.
اما این حرکت خودجوش، به سرعت از مرزهای یک جمع خانوادگی فراتر رفت. با گذشت زمان و افزایش نیازها، خانم شاهین‌نیا به فکر رسمی‌سازی این فعالیت افتاد و سرانجام مرکز نیکوکاری شهید بابایی متولد شد.
در گفت‌وگویی با سایت خبری «ما مردم»، خانم شاهین‌نیا از شروع رسمی فعالیت‌ها می‌گوید: «پس از ایجاد مرکز، دویست خانوار را تحت پوشش قرار دادیم که اغلب شامل خانواده‌های نیازمند، بی‌سرپرست یا بدسرپرست بودند.» در ابتدا، تمرکز بر تأمین نیازهای اولیه از طریق توزیع بسته‌های معیشتی بود، اما دامنه خدمات به سرعت گسترش یافت؛ از تأمین دارو و پوشش هزینه‌های درمانی گرفته تا کمک به تهیه جهیزیه و سایر مساعدت‌های ضروری.
فراتر از کمک، توانمندسازی
نقطه عطف فعالیت مرکز شهید بابایی، تبدیل شدن از یک سازمان امدادی صرف به یک کانون توانمندسازی بود. خانم شاهین‌نیا افزود: «در کنار کمک‌های خیریه، به فکر توانمندسازی مددجویان افتادیم.» اولین گام، راه‌اندازی یک کارگاه خیاطی بود. بانوانی که آموزش دیده بودند، در این کارگاه مشغول به کار شدند. با افزایش چرخ‌های خیاطی، گروهی از زنان سرپرست خانوار که امکان حضور در کارگاه را نداشتند، از طریق استقرار چرخ در منازلشان، به فعالیت درآمدند. اکنون ده چرخ فعال در کارگاه و دوازده مددجو مشغول کار هستند، هرچند هدف، گسترش هرچه بیشتر این بستر مولد است.
شفافیت، کلید اعتماد
برای جلب حمایت مردمی، رویکردی مبتنی بر شفافیت کامل اتخاذ شد. ایشان گروهی در فضای مجازی ایجاد کردند که در حال حاضر پانصد عضو دارد. «کلیه اقدامات مرکز با مستندات کامل در این گروه قرار داده می‌شود.» این مستندسازی دقیق، نه تنها موجب جذب کمک‌های مردمی شده، بلکه به خیرین انگیزه مضاعفی بخشیده تا با اطمینان، یاری‌رسان باشند.
نکته قابل تأمل آن است که این مجموعه عظیم از خدمات، بدون اتکا به کمک‌های دولتی شکل گرفته است.
خانم شاهین‌نیا تأکید می‌کند که اگرچه در تلاش برای گسترش کارگاه و فعالیت‌های توانمندسازی هستند، اما هرگز رسیدگی به کسانی که امکان توانمندسازی ندارند، مانند سالمندان و بیماران زمین‌گیر، متوقف نخواهد شد.
تمام این تلاش‌ها، از کوچک‌ترین بسته معیشتی تا گسترش چرخ‌های خیاطی، تنها با یک هدف دنبال می‌شود: «هدف رضای خداست و کارها را بر اساس آن پیش می‌بریم.»
