فاطمه سمیعی، بانوی ۳۶ ساله ساکن اسلامشهر، با راه‌اندازی یک کسب‌وکار خانگی، توانسته است برای ۱۰۰ زن دیگر نیز ایجاد اشتغال کند. او با توزیع مواد اولیه و جمع‌آوری محصولات بافتنی، زمینه درآمدزایی این بانوان را فراهم کرده است.
سمیعی در گفتگو با سایت خبری ما مردم اظهار کرد: شاید باورش سخت باشد که در یک خانه ۵۰ متری، هم از دو بچه نگهداری و هم یک مجموعه ۱۰۰ نفره را هدایت کرد. اما من این کار را انجام داده‌ام و خانه کوچک خود را تبدیل به پایگاهی برای درآمدزایی ۱۰۰ بانوی دیگر کرده‌ام. هر ماه کاموا و مواد اولیه را بین این بانوان توزیع می‌کنم و بافتنی‌های آنها شامل لباس، پاپوش، عروسک، لیف‌های عروسکی، شال و کلاه و … را جمع‌آوری، بسته‌بندی و به مراکز فروش می‌فرستم.
وی در خصوص ایده اولیه این کار گفت: جرقه این کار زمانی در ذهنم زده شد که دیدم یک خانم در خانه بافتنی‌های بسیار زیبایی می‌بافد، اما جایی برای فروش آنها ندارد و نمی‌تواند از این راه درآمدی کسب کند. پس تصمیم گرفتم برای کارهای بافتنی او بازاریابی کنم. پس از مدتی، احساس کردم ظرفیت انجام این کار برای زنان بیشتری را دارم و کارم را گسترش دادم.
سمیعی ادامه داد: وقتی دیدم می‌توانم این کار را انجام دهم و بازار فروش را پیدا کنم، تصمیم گرفتم آن را توسعه دهم. یعنی مواد اولیه و کاموا را بخرم و در اختیار بسیاری از خانم‌های دیگر بگذارم تا بتوانند از هنرشان استفاده کنند و به این کار نظم بدهم.
وی با اشاره به شناسایی بانوان هنرمند و مشکل بازاریابی آنها گفت: خانم‌های زیادی را شناسایی کردم که هنرمند بودند، اما در بازاریابی ضعف داشتند و نمی‌توانستند از هنرشان استفاده کنند. بسیاری از آنها به دلیل عدم امکان فعالیت مفید، دچار افسردگی شده بودند. خانم‌های ما هنرمند هستند، اما نمی‌توانند محصولاتی که با هنرمندی خلق می‌کنند را به فروش برسانند و بازار فروش ندارند.
سمیعی با بیان اینکه طی سه سال توانسته است کار خود را به ۱۰۰ نفر گسترش دهد، تصریح کرد: اگر یک کارگاه مجزا از خانه داشتم، می‌توانستم زنان بیشتری را تحت پوشش بگیرم و حتی از هنرهای دیگر بانوان هنرمند ایرانی به جز بافتنی استفاده کرده و بازار فروش ایجاد کنم و آنها را به درآمدزایی برسانم.
وی در خصوص مشکلات مالی و عدم دریافت وام گفت: بارها برای دریافت وام اقدام کرده‌ام، اما موفق نشده‌ام. اگر کارگاه داشته باشم یا وامی می‌گرفتم، می‌توانستم کاموای یک سال را یکجا خریداری کنم و این کار برایم بسیار راحت‌تر می‌شد. در حالی که حالا به خاطر کمبود جا و بودجه، مجبورم هر هفته یا هر ماه انرژی زیادی صرف تهیه و توزیع مواد اولیه و کاموا با قیمت‌های بی‌ثبات کنم. همچنین اگر جا داشتم، راحت‌تر می‌توانستم کالاهای تولید شده را جمع‌آوری و بسته‌بندی کنم. در حال حاضر به دلیل شیوع کرونا و حجم کالاهایی که وارد خانه می‌شود، همسرم نگران سلامتی خانواده است و می‌گوید بهتر است کار را رها کنم.
سمیعی در مورد نحوه فعالیت مجموعه خود توضیح داد: مجموعه من به شکل یک تعاونی فعالیت می‌کند و ۱۰ نماینده در نقاط مختلف شهر در توزیع و جمع‌آوری مواد اولیه و کارهای تولید شده به من کمک می‌کنند. بیشتر کالاهای خود را به عمده‌فروش‌ها و مغازه‌دارها می‌فروشم و از درآمد آن، حقوق بافنده‌ها را می‌دهم. هر زن بسته به حجم و کیفیت کار، ماهانه بین ۵۰۰ هزار تا یک میلیون و ۵۰۰ هزار تومان درآمد دارد.
این بانوی کارآفرین در خصوص برنامه‌های آینده خود گفت: دلم می‌خواهد از ظرفیت فضای مجازی هم برای عرضه و فروش کارها استفاده کنم، اما به دلیل مشکلات مالی، امکان تهیه کامپیوتر و بارگذاری محصولات در فضای مجازی را ندارم. تمام تلاشم را می‌کنم تا با توسعه کارم، زنان بیشتری را تحت پوشش قرار دهم.
وی در پایان با انتقاد از حمایت‌های ناکافی دولتی و قوانین دست‌وپاگیر در عرصه کارآفرینی گفت: آنقدر سختی کشیده‌ام که به کسانی که قصد شروع کسب‌وکاری را دارند، توصیه می‌کنم ابتدا به فکر پشتوانه مالی و مکان مناسب باشند. سپس با توکل به خدا، هر کسی با اراده و پشتکار می‌تواند هر کاری را انجام دهد، البته این راه سختی‌های زیادی دارد که باید تحمل کرد تا به نتیجه برسد.
