بهترین راه مقابله با خطرات تغییرات اقلیمی، کاشتن میلیاردها درخت است. درختان اکوسیستم‌های پیچیده‌ای اند که ۸۰ درصد از حیات وحش رو توی دلشون جا دادند.
در کنارش زندگی و شغل بیش از یک و نیم میلیارد نفر از ما به جنگل‌ها وابسته است به علاوه اینکه بهترین جذب کننده کربن دی اکسید هستند.
برای مثال جنگلی به اندازه مساحت برزیل میتونه ۲۰۰ گیگاتون از هوا فیلتر کنه که حدود پنج و نیم برابر بیشتر از کربن دی اکسیدیه که ظرف یک سال به جو می‌فرستیم.
خلاصه از خوبی های جنگل هرچی بگیم کم گفتیم. اگه وجود درخت برای مقابله با گرمایش زمین اینقدر خوبه، خب همه جا درخت بکاریم، این کجاش بده؟
طبق تحقیقات، مردم حکومت‌ها باید حواسشون باشه که چه درختی می‌کارند یا چطور می‌کارند چون کاشت حساب نشده درخت میتونه بیشتر از اینکه مفید باشه به ضرر حیات روی زمین تموم بشه.
درخت با کمک نور خورشید و فتوسنتز، دی اکسید کربن رو به قند و اکسیژن تجزیه میکنه؛ به این صورت که کربن را به عنوان غذا برای خودش نگه میداره و اکسیژن و دوباره به هوا برمیگردونه. در نهایت از کربنی که جذب کرده برای ساخت شاخه برگ و میوه استفاده میکنه.
جنگلهای زمین در حال حاضر توان جذب دو و چهاردهم گیگاتون یا دو تریلیون و چهارصد میلیارد کیلو کربن را دارند که فقط ۷ درصد از کربنی هست که توی یه سال به جو اضافه میشه؛ ناگفته نماند کربن‌هایی که جذب میشن دوباره به جو برمیگردند اما خیلی آروم و به تدریج وقتی عمر درخت تموم میشه.
حشره‌ها و قارچ ها تنه درخت و تجزیه می‌کنند که باعث میشه کربن دوباره به اتمسفر برگرده؛ به هر حال کاشت درخت مهلت دوباره‌ای برای تنفس و حیات به ما میده اما فقط در صورتی که به چند تا نکته دیگه هم توجه داشته باشیم.
مهم اینه که درختایی که باید بکاریم رو درست و طبق اصول طبیعت بکاریم؛ اما درست یعنی چطوری؟
اگه ما بیایم و فقط یه نوع درخت رو که احتمالاً بعد کلی تحقیق برای مقاوم بودن انتخاب کردیم توی یه زیست بوم بکاریم، باعث مرگ بیولوژیکی اون اقلیم شدیم چون تنوع گونه های گیاهی و موجودات زنده رو به شدت محدود کردیم.
باید با تقلید از جنگلهای طبیعی خدادادی درختهای متنوعی را در کنار هم بکاریم تا اکوسیستم قوی و پایداری داشته باشیم؛ یه مشکل دیگه اغلب طرحهای درختکاری اینه که یک گونه جون سخت و پر زور را از محیط زندگیش میاریم توی محیطی با شرایط زیستی متفاوت؛ این کار باعث میشه کم‌کم جا برای درختای دیگه تنگ بشه چون درختهای غیر بومی آب و غذای درختای بومی را تصاحب می‌کنند و با این کار نفسشون رو میبرند.
نتیجه دوباره همون چیزی میشه که گفتیم کاهش تنوع زیستی و اکوسیستم مرده. به جای اینکه درختا رو از محیط زندگیشون آواره کنیم بهتره موقع کاشت درخت از گونه‌های بومی همون اقلیم استفاده کنیم که سالهاست با اون محیط هستند و در برابر کم‌آبی، آتش‌سوزی و طوفان مقاوم‌تر هستند.
برای موفق شدن طرحهای درختکاری باید کاشت درخت و احیای جنگل را به عهده اهالی هر منطقه‌ای واگذار کنیم و زندگیشونو با درخت و طبیعت گره بزنیم.
این کار تضمین میکنه که حتی اگه دولت‌ها حواسشون از کاشت و داشته درخت پرت شد، مردمی باشند که از دل و جون برای درخت مایه میذارن.
بهترین کار همینه که شرایط را برای بهره‌برداری مناسب مردم از چوب و میوه درخت‌ها مهیا کنیم. خیلی از طرحهای کاشت درخت به دلیل توجه نکردن به همین یه نکته با شکست مواجه شدند.