حمید گلستانی، هنرمند سفالگر و پیشگام تولید سفال در روستای محروم خونیک از توابع نهبندان، با عشق و پشتکار توانست اولین کارگاه سفالگری منطقه را راه‌اندازی کند. او که سال‌ها پیش با دیدن بیکاری در روستا به دنبال یادگیری این هنر رفت، امروز نه‌تنها منبع درآمدی برای خانواده خود ایجاد کرده، بلکه با آموزش رایگان به دیگران، امید را به جوانان محلی هدیه می‌دهد. گلستانی باور دارد که صنایع دستی می‌تواند آینده‌ساز روستاهای فراموش‌شده باشد.
حمید گلستانی، هنرمند سفالگر اهل روستای خونیک در شهرستان نهبندان استان خراسان جنوبی، در گفت‌وگو با سایت خبری «ما مردم» از مسیر پرچالش تبدیل علاقه‌اش به هنر سفالگری به یک کارگاه تولیدی گفت.
وی با تأکید بر اینکه این اولین کارگاه سفال در منطقه است، بیان کرد: «هیچ‌کس پیش از این در نهبندان چنین کاری نکرده بود. من با عشق قدیمی به سفال و دیدن بیکاری در روستا، تصمیم گرفتم این هنر را دنبال کنم.»
گلستانی درباره انگیزه خود از ورود به این حرفه گفت: «سه چهار سال پیش، بدون هیچ دانش فنی، فقط با علاقه، دنبال یادگیری سفال رفتم. در استان ما، فقط در گناباد کارگاه سفال بود. به آنجا رفتم و با استاد توسلی صحبت کردم. ایشان قبول کردند بدون هزینه به من و همسرم آموزش دهند.»
او توضیح داد که این هنر دو بخش دارد: ساخت و نقاشی سفال، به همین دلیل همسرش نیز همراه او آموزش دید.
وی درباره دوره آموزشی دو ساله خود گفت: «استاد توسلی بسیار کمک‌کننده بود و تمام مراحل، از ساخت تا رنگ‌آمیزی و پخت، را به ما یاد داد. بعد از آموزش، به روستا برگشتیم و با کمک خانواده، زمینی برای کارگاه تهیه کردیم. ابتدا مشکلاتی مثل گاز، برق و آب داشتیم، اما کم‌کم حل شد.»
گلستانی با افتخار گفت که امروز پس از یک سال و نیم، کارگاهش به‌صورت مستقل فعالیت می‌کند.
این هنرمند درباره فرآیند تولید سفال توضیح داد: «مواد اولیه، گل مخصوص است که در منطقه یافت می‌شود. بعد از شکل‌دهی، سفال در کوره پخته و سپس نقاشی می‌شود تا برای استفاده آماده گردد.»
او به چالش‌های مالی اشاره کرد: «حداقل سرمایه برای شروع حدود ۵۰ میلیون تومان است، اما اگر فردی زمین خود را داشته باشد، هزینه کمتر می‌شود.»
گلستانی درباره بازار فروش گفت: «فعلاً سفارش‌ها از طریق فضای مجازی و پیج اینستاگراممان دریافت می‌شود. درآمد ماهانه ثابت نیست، اما همین حالا هم زندگی ما از همین راه می‌گذرد.»
او تأکید کرد که حتی اگر بازار فروش نباشد، به خاطر عشق به هنر، این کار را ادامه خواهد داد: «خلق یک اثر هنری لذتی دارد که قابل توصیف نیست.»
وی درباره آموزش به دیگران گفت: «هرکسی علاقه داشته باشد، حاضریم تجربیات دو ساله خود را رایگان منتقل کنیم. دوست دارم این هنر در روستا گسترش یابد تا جوانان دیگر هم وارد این حرفه شوند.»
گلستانی با اشاره به محرومیت منطقه، امیدوار است با توسعه کارگاه‌های سفال، اشتغالزایی شود.
این سفالگر پیشنهاد جالبی برای حمایت از صنایع دستی ارائه داد: «به نظر من، کارگاه‌های کوچک باید در حاشیه جاده‌ها احداث شوند تا مسافران از محصولات دیدن و خرید کنند. این روش، بهترین تبلیغ و فروش است.»
او از مسئولان خواست تا با اختصاص فضاهای مناسب، به رشد این صنعت کمک کنند.
گلستانی درباره آینده کارگاهش گفت: «هدفم این است که روستای خونیک به عنوان قطب سفال شناخته شود. دوست دارم این کارگاه کوچک، به صدها کارگاه تبدیل شود و نام نهبندان با هنر سفالگری گره بخورد.»
او تأکید کرد که برای تحقق این رویا، نیاز به حمایت بیشتر دارد.
وی با بیان سختی‌های مسیر، گفت: «هنر سفال به صبر و علاقه نیاز دارد. من یک سال و نیم فقط آموزش دیدم تا مهارت کسب کنم. امروز با وجود تمام مشکلات، خوشحالم که توانستم اولین کارگاه را در روستا راه‌اندازی کنم.» گلستانی از جوانان خواست به جای مهاجرت، به صنایع دستی رو بیاورند.
در پایان، این هنرمند نهبندانی گفت: «آماده همکاری با هرکس هستم که بخواهد این هنر را یاد بگیرد. تنها شرطش عشق و پشتکار است. اگر مسئولان هم حمایت کنند، می‌توانیم نهبندان را به شهر سفال تبدیل کنیم.» او با امیدواری افزود: «این هنر می‌تواند آینده بهتری برای جوانان روستا بسازد.»
