گروههای ما به صورت شبکه‌ای در حال گسترش است و امیدواریم بتوانیم روزی به جای فعالیت منطقه‌ای به صورت کشوری فعالیت کنیم تا کمبود نهاده‌های دامی و تولید گوشت و لبنیات کشور را به سطح خوداتکایی و خودکفایی برای همه مردم برسانیم.
من «امیرحسین نصیرایی» دکتر دامپزشک و فعال جهادی در شهرستان طبس استان خراسان جنوبی هستم. دامداری و دامپروری شغل پدری من است و با دغدغه‌ها و مشکلات دامداری در طول زندگی آشنا بوده‌ام. به همین دلیل تصمیم گرفتم این مشکلات را برای مردم روستا بر اساس امکاناتی که در خود روستا موجود است آسان و در نهایت حل کنم. اولین گام این بود که دانش آکادمیک خودم را به زبان ساده به روستاییان انتقال دهم. در ابتدا از روستاهایی که در منطقه وجود داشت شروع کردم و بعدها کارم را به سایر مناطق توسعه دادم.
وقتی قرار است در حوزه سلامت و تولید دام وارد شویم، باید کل منطقه را در نظر گرفت. نمی‌شود دام‌های یک روستا سالم و دام‌های روستای کناری آلوده باشند. نتیجه مطلوب در این حوزه زمانی به دست می‌آید که کل منطقه در مسیر یک طرح بهبود قرار بگیرد. برای همین بحث آموزش را به صورت گروهی آغاز کردم. یعنی گروههای جهادی را در سطح استان راه‌اندازی کردیم و با توجه به فرهنگ و بوم منطقه تلاش کردم از متخصصان بومی و منطقه‌ای استفاده کنم که با روحیات مردم هم آشنا باشند. من گروههای تخصصی را آموزش دادم که آن‌ها هم بتوانند گروههای دیگر را آموزش بدهند. گروههای جهادی ما در روستاها خدماتی همچون: آموزش، درمان، واکسیناسیون دام‌ها‌و… را انجام می‌دادند. بعد از این خدمات اولیه مشکلات دامداران را هم شناسایی می‌کردند. مثلا در دو سال گذشته دامداران در تامین نهاده‌های دامی با مشکل مواجه شده بودند و ما گروه‌هایی را داشتیم که از نقاطی که می‌توانستند برای تامین نهاده‌ها اقدامهای عملی انجام دهند. ما برای کل استان ظرفیت سنجی کردیم و نهاده‌های دامی را برای کل دام‌های استان تامین کردیم.
مشکل دیگر منطقه ما بیکاری جوان‌های فارغ التحصیل بود. در این زمینه برای جوان‌هایی که فارغ التحصیل می‌شدند و می‌خواستند در این بخش مشغول به کار شوند اما سرمایه نداشتند اقدامهای اولیه و مشاوره‌ای را آغاز کردیم. ما با نهادهایی که می‌توانستند در این حوزه کمک کنند همچون: بسیج سازندگی، کمیته‌امداد، ستاد اجرایی فرمان امام خمینی(ره)و… وارد مذاکره شدیم و راهبری شغلی این رسته را بر عهده گرفتیم.
با توجه به شناسایی که در سطح روستاها داشتیم همیشه تسهیلات را به سمت افرادی سوق داده‌ایم که نتایج تسهیلات دریافتی را در تولید منطقه نمایان سازند. به عبارتی روش ما صرفا اینگونه نیست که وامی داده شود که معلوم نباشد صرف چه کاری شده است.
گروههای ما به صورت شبکه‌ای در حال گسترش است و امیدواریم بتوانیم روزی به جای فعالیت منطقه‌ای به صورت کشوری فعالیت کنیم تا کمبود نهاده‌های دامی و تولید گوشت و لبنیات کشور را به سطح خوداتکایی و خودکفایی برای همه مردم برسانیم.
