این طرح در منطقه بلوچستان بسیار موفق بوده و خروجی آن دانش آموزانی بوده‌اند که هم اکنون پزشک و معلم شده‌اند.
من «عبدالرحمن هوتی» متولد سال ۱۳۶۵ کارشناس ارشد منابع انسانی هستم و به شغل معلمی اشتغال دارم.
فعالیت خیریه‌ای من در حوزه آموزش استان سیستان و بلوچستان است. در گذشته مسوول بنیاد کودک در شهر فنوج هم بودم که این مسوولیت حالا به دوستان دیگری محول شده است.
طی دوازده سال گذشته به صورت افتخاری در جمع خیرین این استان فعالیت داشته‌ام. بیشتر فعالیت‌هایم در حوزه آموزش کودکان بوده و همچنان این فعالیت ادامه دارد.
فعالیت ما در زمینه ساخت مدرسه در استان و همچنین بورسیه تحصیلی دانش آموزان مستعد و نیازمند است.
تمرکز ما بیشتر بر روی دانش آموزان روستایی است. در این استان روستاهای محرومی وجود دارد که اگر دانش آموزان آن بورسیه نمی‌شدند قطعا ترک تحصیل می‌کردند. از حدود پنج سال قبل برروی دانش آموزان بازمانده از تحصیل متمرکز شدیم و با شناسایی آن‌ها زمینه بازگشت به مدرسه را برایشان فراهم کردیم. علاوه بر مشکلات مالی، علت عمده ترک تحصیل دانش آموزان این بود که در برخی روستاها مدرسه وجود نداشت یا فقط محدود به مقطع ابتدایی بود و دبیرستان و راهنمایی وجود نداشت و دانش آموزان برای حضور در مقاطع بالاتر باید فاصله روستا تا مدرسه را با وانت جابجا می‌شدند که این مشکل همچنان ادامه دارد. این
جابجایی هزینه‌هایی را به خانواده‌ها تحمیل می‌کرد که در موارد زیادی خانواده امکان پرداخت آن را نداشت.
ما این کودکان را از طریق مدرسه و یا رابط‌ها و دوستان و آشنایانی که داشتیم شناسایی می‌کردیم. سپس مددکارهای ما برای آن‌ها پرونده تشکیل داده و از نزدیک وضعیت خانوادگی آن‌ها را بررسی می‌کردند. پس از اطمینان از صحت شرایط، این دانش آموزان پذیرش و بورسیه آن‌ها آغاز می‌شد.
یکی از روش‌های ما برای جذب خیرین اطلاع رسانی در وب سایت مجموعه است. ما نام کودکان را بر روی وب سایت قرار داده و عبارت «فاقد همیار»را مقابل آن درج می‌کنیم. خیرین پس از مشاهده تماس گرفته و اعلام می‌کنند هزینه‌های تحصیل این دانش‌آموز را پوشش می‌دهند. برخی خیرین یک تا دو دانش‌آموز و برخی دیگر بیست تا چهل دانش‌آموز را تحت پوشش خود دارند. این همیاران اهالی بومی شهر فنوج و بلوچستان هستند و گاهی از سایر نقاط کشور هم اقدام به حضور در این فعالیت خداپسندانه می‌کنند. آن‌ها به صورت ماهانه بر اساس نیازی که مددکار مشخص می‌کند از پانصد هزار تومان تا یک میلیون و پانصد هزار تومان بسته به شرایط دانش‌آموز و بُعد مسافت و مواردی مانند سلامت یا بیماری دانش‌آموز و همچنین وضعیت خانوادگی‌اش، به حساب او پول واریز می‌کنند. در این مسیر افراد خیر متعهد به واریز مبلغی به صورت ماهانه هستند و اگر زمانی نتوانند این تعهد را انجام بدهند، با اطلاع رسانی به ما نیاز آن دانش‌آموز از طریق همیارهای دیگر برطرف می‌شود. هر شش ماه یکبار هم گزارشی مفصل از دانش‌آموز برای همیار ارسال می‌شود که شامل آخرین عکس، آخرین وضعیت زندگی، کارنامه تحصیلی، کمبودها و تغییرات خاص‌و… است. همیار فقط در فضای مجازی دانش‌آموز را می‌شناسد و اگر بخواهد ارتباطی با دانش‌آموز برقرار کند، صرفا از طریق تلفن موسسه و یا از طریق ارتباط تصویری در فضای مجازی اتفاق می‌افتد.
این طرح در منطقه بلوچستان بسیار موفق بوده و خروجی آن دانش آموزانی بوده‌اند که هم اکنون پزشک و معلم شده‌اند و حالا خودشان همیار تعدادی از دانش آموزان منطقه هستند. این اتفاق روزنه امیدی برای بچه‌هایی است که با خانواده‌هایشان ساکن کپر هستند و با واریزی یارانه ماهیانه زندگی را سر می‌کنند.
موضوع «کمبود مدرسه» در سیستان و بلوچستان تمامی ندارد زیرا روند رشد جمعیت در این منطقه تصاعدی است و دائما زاد و ولد جریان دارد. بنابراین نیاز به مدرسه همچنان باقی است. اینجا تابستان‌ها گرم و زمستان‌ها سرد است بنابراین باید اتاق‌ها و کلاس‌های درس مجهز به دستگاه‌های گرمایشی و سرمایشی باشد. ده سال قبل که پای سیستان و بلوچستان به شبکه‌های اجتماعی باز شد؛ موضوع مدارس کپری سر و صدای زیادی به پا کرد. سازمان نوسازی و خیرین آمدند و در هر روستا یک و گاهی چند کلاس درس ایجاد کردند. آن زمان جمعیت روستاها خیلی کم شده بود و این تعداد کلاس کفایت می‌کرد ولی الان به چهار تا شش کلاس در هر روستا نیاز است و دانش آموزان خارج از محیط مدرسه در چادر در حال آموزش هستند. فقط در شهر فنوج کمبود بیست و دو مدرسه سه تا نُه کلاسه وجود دارد. طی این سال‌ها با موسسه‌هایی مانند: مهر گیتی، مجتمع یاوران فرهنگ و اندیشه مکران، موسسه مهرآفرین و خیریه‌های مستقل برای مدرسه‌سازی همکاری داشته‌ایم و با کمک آن‌ها بیست و سه مدرسه ساخته و تحویل داده شده است.
برای توانمند‌سازی جوامع محلی و فرهنگ‌سازی برای بچه‌ها گروه‌های مختلفی به منطقه آمده‌اند که در حوزه خانواده، سلامت و بهداشت، فرهنگ معاشرت، سخنوری‌و… کلاس‌هایی برگزار کرده‌اند اما این روند همه گیر نشده و بیشتر یک فعالیت مقطعی است. بیشتر مشکلات در سیستان و بلوچستان آموزش و بهداشت است. من کارمند شبکه بهداشت هم بوده‌ام. آنجا هم خیرین می‌آمدند و روستاها را تحت پوشش قرار می‌دادند. متاسفانه خیلی از مردم بیماری خود را نمی‌دانند و توان مالی مراجعه به پزشک و مراکز درمانی را ندارند.
