ما مردم نیوز

احسان و نیکوکاری برگرفته از ریشه حُسن است که در دو معنای نعمت بخشیدن به دیگری و احسان در کار و عمل، کاربرد دارد.

اگر کسی که علم نیکویی را بیاموزد یا عمل نیکی را انجام دهد، از جمله نیکوکاران به حساب می‌آید.

احسان، یعنی نفع و نیکی رساندن به دیگران، بدون انتظار پاداش متقابل و جبران نیکی، به طوری‌که در نیکی، بهتر عمل کرده و به بدی در مرتبه‌ای پایین‌تر پاسخ دهیم، یا اینکه به دیگران خدمت کنیم بدون ‌آنکه در انتظار پاداش باشیم.

آثار اجتماعی نیکوکاری

نباید صاحبان ثروت و نعمت درباره خویشاوندان خود و در حق مسکینان و مهاجران راه خدا از بخشش و انفاق کوتاهی کنند، بلکه باید با خَلقْ عفو و صلح پیشه کنند و از بدی‏ها آسان درگذرند. آیا دوست نمی‏دارید که خدا هم در حق شما مغفرت و احسان کند که خدا بسیار آمرزنده و مهربان است.
بدین ترتیب مفهوم آن گستره وسیعی را در بر می‏‌گیرد. نیکی ریشه درسرشت و فطرت الهی آدمی دارد. نیکوکاری بهره‏ای ماندنی و غنیمتی پایدار است. نیکی به دیگران اصل و محور همه خوبی‏هاست. دژ استوار و زکات نعمت‏هاست. بالاترین زراعت و سودآورترین سرمایه که ضرر در آن راه ندارد، لبیک گفتن به نیروی ذاتی و درونی است؛ زیرا تمایل به خوبی و انجام دادن کارهای نیک از جمله ویژگی‏هایی است که خداوند حکیم در نهاد انسان قرار داده است. نیکی کردن پاسخ گفتن به ندای «اللّه» است؛ خداوندی که هیچ عملی را بی‏جواب نمی‏گذارد و بارها نیکوکاران را وعده داده است که پاداش نیکی را در دنیا و آخرت ضایع نمی‏کند.
احسان مانند نیروی مغناطیسی است که جاذبه قوی آن، سرسخت‏ترین انسان‏ها را به سمت خود می‏کشاند. نیکی بواسطه نیروی خارق‏العاده‏اش، نور صفا و صمیمیّت را بر قلب‏های تیره و تار می‏تاباند. دل‏های سخت و سنگی در آسیاب مهر و مودت نیکوکاری خرد می‏شوند. احسان، پیوند دوستی و رفاقت را مستحکم می‏سازد و علایق و وابستگی‏های عاطفی را پررنگ‏تر می‏کند.

الاِحْسانُ مَحَبّةٌ: احسان و نیکی محبت است.

احسان در اشکال مختلفی از قبیل انعام، انفاق، صدقه، وقف، اطعام، یتیم نوازی و رسیدگی به فقرا و درماندگان تجلی پیدا می‌کند. در نظر شرع و عرف، آنچه در مقابل شرّ و بدی است نیکی و خیر به شمار می‏آید و انجام دهنده آن عمل نیک، نیکوکار خوانده می‏شود.

الاِحْسانُ رَأسُ الْفَضْلِ: احسان اساس فضیلت و خوبی‏‌هاست.