ما مردم نیوز

قربان رحیمی، زنبوردار، باغدار و گاودار ۶۲ ساله اهل روستای هزارساله تنیان در صومعه‌سرای گیلان، نماد تلاش و قناعت روستایی است. او که نزدیک به چهل سال است با عشق به شغل پدری زنبورداری ادامه می‌دهد، این کار را نه فقط یک پیشه، بلکه «هدیه خدا» و وسیله‌ای برای کمک به مردم می‌داند. رحیمی با باوری راسخ به روزی حلال، همزمان به کشاورزی، دامداری و حتی گچ‌کاری می‌پردازد و زندگی‌اش روایتی از ایمان، کار و گذشت است.

قربان رحیمی، زنبوردار، گاودار و باغدار ۶۲ ساله روستای هزارساله تنیان در شهرستان صومعه‌سرا، در گفت‌وگو با سایت خبری «ما مردم» از سبک زندگی سرشار از کار، قناعت و ایمان خود سخن گفت. او که نزدیک به چهار دهه در این روستا سکونت دارد، به‌طور همزمان به زنبورداری، گاوداری دارای پروانه، باغداری نیم هکتاری و حتی گچ‌کاری مشغول است و پسر و دیگر استادکاران نیز با او همکاری می‌کنند.

رحیمی با تاکید بر اصالت شغل زنبورداری در خانواده‌اش، گفت: «پدربزرگم سیف‌الله زنبورداری می‌کرد. پدرم کندوها را به این منطقه آورد و قبل از فوتش به من وصیت کرد که این راه را ادامه دهم.» او با اشتیاق افزود: «زنبور چیز خوبیه؛ تمیز است و مزاحمتی ایجاد نمی‌کند. من عاشق این کارم.»

این زنبوردار با اشاره به ویژگی‌های منحصر به فرد عسل و باور عمیقش به اینکه این محصول «هدیه خدا» است، توضیح داد: «هر وقت مهمان داشته باشم، اگر صبح بخواهند عسل بخورند، فردا صبح اثر گرم و تازه‌اش را به آنها می‌دهم. من این عسل را از خدا گرفته‌ام و به بندگان خدا می‌دهم. این یک نوع صدقه و کمک است.»

او درباره نحوه توزیع عسل خود گفت: «عسل را در ظروف یک‌بارمصرف می‌ریزم و روی هرکدام اسم می‌نویسم. سپس با پسرم به درِ خانه مردم می‌رویم. کیلویی هزار تومان (به عنوان مثال) می‌فروشم. حتی در محرم برای نذری حاضر می‌شود. برای من فرقی نمی‌کند؛ اگر کسی تمایل داشته باشد اما توان مالی نداشته باشد، حتی یک کندوی خالی زنبور هم به او می‌دهم.»

رحیمی با اشاره به همکاری همسر بازنشسته‌اش که در امر بهداشت کار کرده، گفت: «همسرم در زنبورداری کمکم می‌کند. من هم به دیگران کمک می‌کنم و حتی روش‌های کار را عملاً نشان می‌دهم. زنبورداری در ایران درآمد دارد، اما بعضی نمی‌دانند چطور از آن بهره ببرند. این شغل، پول غیرمستقیم است.»

او با بیان دیدگاهش درباره ارزش کار و تلاش، تاکید کرد: «اگر به بچه‌ها پول نقد بدهی، تنبل می‌شوند و برای جامعه سربار. من با دست خالی کار کردم. همان‌طور که مقام معظم رهبری فرمودند، دانشگاه فقط نیست؛ کار کنید. جامعه به کار کردن نیاز دارد. من از زندگی‌ام راضیم؛ احساس می‌کنم هرچه به دست می‌آورم حلال است.»

رحیمی در پایان با تکیه بر تجربیات شخصی و ایمان راسخش گفت: «خداوند را شاهد می‌گیرم که بارها شده پول نداشتم و مانند باران از آسمان برایم روزی فرستاده شد. هرگز به مال دیگران حسد نبردم. اگر حق کسی باشد، روزی‌اش را می‌گیرد. اگر با صداقت باشی و تلاش کنی، مردم خودشان به تو رو می‌آورند و کارت می‌دهند.» این نگاه، عصاره زندگی مردی است که کار را عبادت و عسل را برکت الهی می‌داند.